Ιστορία

Όπως όλα τα νησιά του Ιονίου, έτσι και η Λευκάδα έχει μια πλούσια και ταραχώδη ιστορία η οποία έχει εμπλουτίσει την κουλτούρα του νησιού, τα ήθη και τα έθιμά του. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Λευκάδα κατοικούνταν από την εποχή του Χαλκού, σύμφωνα με αρχαιολογικές ανασκαφές σε διάφορα σημεία του νησιού όπως η προϊστορική πόλη Νήρικος, μόλις έξω από την πόλη της Λευκάδας.

Το όνομα Λευκάδα προέρχεται από τους λευκούς βράχους του ακρωτηρίου Λευκάτα στο νοτιότερο άκρο του νησιού. Εκεί, υπήρχε ιερό του Θεού Απόλλωνα, ο οποίος, σύμφωνα με τη μυθολογία, συμβούλεψε την Θεά Αφροδίτη να βουτήξει από τα βράχια αυτά, προκειμένου να απαλλαγεί από το πάθος της για τον Άδωνη. Άλλοι θρύλοι αναφέρουν πως οι λευκοί βράχοι του ακρωτηρίου ήταν ένα από τα αγαπημένα σημεία του Δία, όπου και ερχόταν για να ξεκουραστεί και να γαληνέψει.

Μέσα από τους αιώνες, η Λευκάδα βρέθηκε υπό την κυριαρχία διάφορων κατακτητών και έχει βρεθεί πολλάκις στη δίνη του πολέμου. Ο χαρακτήρας του νησιού διαμορφώθηκε από ποικίλες επιρροές, που συνέβαλλαν σε αυτό το ποικιλόμορφο ιδίωμα της Λευκάδας, το κόσμημα του Ιονίου.

Κατά τον 7ο πΧ  αιώνα, η Λευκάδα ήταν αποικία των Κορινθίων, οι οποίοι κατασκεύασαν μια διώρυγα στο σημείο όπου ενωνόταν με την ενδοχώρα, μετατρέποντάς την έτσι σε νησί. Η Λευκάδα συμμετείχε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας με ένα πολεμικό πλοίο, έλαβε μέρος στον Πελοποννησιακό πόλεμο με το μέρος της μητρόπολής της Κορίνθου και των συμμάχων της Σπαρτιατών, ενώ αργότερα, το 343 πΧ πολέμησε στο πλευρό της Αθήνας ενάντια στους Μακεδόνες του βασιλιά Φιλίππου ΙΙ. Περιήλθε υπό Μακεδονική κατοχή, μέχρι που ανεξαρτητοποιήθηκε το 312 πΧ, και κατακτήθηκε στη συνέχεια από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 198 πΧ, όταν και ενσωματώθηκε στην επαρχία της Νικόπολης. Κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, η Λευκάδα άνηκε στην επαρχία της Αχαΐας. Λόγω της στρατηγικής θέσης του νησιού, αποτελούσε συνεχώς στόχο επιδρομών από κουρσάρους και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεσε στα χέρια τους.

Στον Μεσαίωνα αποτέλεσε μέρος του Δεσποτάτου της Ηπείρου μέχρι το 1295, οπότε και δόθηκε ως προίκα στον Ιωάννη Ορσίνι, υποτακτικό του βασιλιά της Νάπολης, παραμένοντας στην οικογένεια Ορσίνι ως το 1331. Ο Ιωάννης Ορσίνι έχτισε το κάστρο της Αγίας Μαύρας, το οποίο μέχρι και σήμερα δεσπόζει στην είσοδο της πόλης της Λευκάδας. Στη συνέχεια κατακτήθηκε διαδοχικά από τους Ανδεγαύους, το Βενετό Γρατσιάνο Τζώρτζη, τον Σέρβο Στέφαν Ντούσαν, τον Λεονάρδο Τόκκο και εν τέλει, το 1479 από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Μάλιστα η Λευκάδα ήταν και το μόνο από τα νησιά του Ιονίου υπό Οθωμανική κυριαρχία, μέχρι και το 1684, όταν το νησί πέρασε στην κτήση των Ενετών.

Η εποχή της ενετικής κατοχής έφερε μεγάλη ευμάρεια στο νησί, επηρεάζοντας όχι μόνο τον τρόπο ζωής των κατοίκων αλλά και την όλη υποδομή της Λευκάδας. Η επιρροή αυτή είναι εμφανής ακόμη και σήμερα. Στα πιο σύγχρονα χρόνια, η Λευκάδα κατακτήθηκε από τον Ναπολέωντα Βοναπάρτη, από Τούρκους, Ρώσους και Βρετανούς. Μετά από αρκετές εξεγέρσεις, η σημαντικότερη από αυτές η επανάσταση των Λευκαδιτών του 1819, το νησί της Λευκάδας ολοκληρώνει το άστατο ταξίδι του μέσα στο χρόνο με την ενσωμάτωσή του, μαζί με τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου, στο νεοσύστατο κράτος της Ελλάδας.